Hans Frank – zarządca utworzonego na części okupowanych terenów polskich już we wrześniu 1939 roku utworzył Bank Emisyjny w Polsce. Ciekawostka jest użycia w nazwie tego banku słowa w Polsce – była to jedyna nazwa z użyciem elementu polskiego podczas II wojny na terenach okupowanych. Bank ten miał realizować politykę pieniężną Generalnej Guberni. Na początek zajmował się stemplowaniem oraz wycofywaniem pieniędzy emitowanych przed wrześniem 1939 roku na terenie Polski. Wymiana polskich pieniędzy na obowiązujące w GG była uzależniona od narodowości wymieniającego (najwięcej mógł oczywiście wymienić Niemiec).

Pierwszym banknotem emitowanym przez Bank Emisyjnym było 100zł z lutego 1940 roku. Był to przedruk banknotu z 1934 roku, taka data widnieje też na banknocie. Na awersie znajdują się podpisy ówczesnych władz Banku Polskiego, nie ma na nim podpisów okupacyjnych władz banku. Usunięto jednak z niego rysunki kojarzące się z polskością, a w poprzek banknotu jest nadruk „Generalgouvernement für die besetzten polnischen Gebiete”. Wydruk banknotu powierzono wytwórni Papierów Wartościowych w Warszawie.

Ten banknot w obiegu był zaledwie do maja 1940 roku, został zastąpiony przez emitowane już w lutym 1940roku banknoty drukowane na zamówienie Banku Emisyjnego zwanymi „Młynarkami” Nazwa banknotów pochodziła od podpisów zarządu Banku, ktre znajdowały się na ich awersie – prezydenta Feliksa Młynarskiego oraz Rudolfa Jędrzejowskiego. Były one o nominałach d 1 do 500zł. Wszystkie banknoty zaprojektował Leonard Sowiński, w większości opierając się na wcześniejszych banknotach z okresu II RP.

Druk banknotów powierzono trzem drukarniom – dwóm polskim – Wytwórni Papierów Wartościowych oraz Zakładom Graficznym Banku Emisyjnego w Krakowie, a także austriackiemu Wiener Staatsdruckerei. Były dwie emisje banknotów jednak różniły się jedynie kształtem znaku wodnego oraz literami w serii emisji. Były to bardzo często fałszowane banknoty przez władze Polski Podziemnej zarówno w polskich drukarniach jak i drukarniach angielskich.