Kiedy Polska weszła w nowy okres w swojej historii, przejście z socjalistycznej gospodarki w nowy jej rodzaj w wolny rynek nie przeszło bez bólu. Gospodarka była szarpana upadłościami dużych i małych przedsiębiorstw, inflacja szalała. Monety straciły swoją moc nabywczą i mimo, że oficjalnie były cały czas w obiegu, to praktycznie zniknęły z rynku. Dotychczasowe banknoty również nie nadążały za inflacją, ponadto ich zabezpieczenia pochodzące z wczesnych lat 70 już nie stanowiły większego problemu dla fałszerzy. Zaistniała potrzeba wprowadzenia nowych nominałów.

W roku 1989 Narodowy Bank Polski zdecydował się wyemitować banknoty o nominałach 10 000, 20 000 oraz 50 000. Wszystkie te banknot wchodziły do serii „wielcy Polacy”, która już na banknotach była od 1975 roku. Projektem się zajął Arkadiusz Heidrich. Banknot był ponownie wydany w roku 1993. Papier jaki został użyty do druku, był w kolorze kremowym, jego faktura była gładka. Jego wymiary to 138 x 63 mm. Na awersie widnieje ks. Stanisław Staszic – polski uczony, filozof oraz działacz i pisarz polityczny. Druk banknotu jest utrzymany w kolorystyce brązowym, czerwonym oraz zielonym.

Natomiast poddruk jest w kolorystyce jasnobrązowym, szarym oraz zielonym. Na rewersie widoczny jest pałac Staszica w Warszawie w kolorze brązowym zielonym oraz szarym. Na awersie widnieją oznaczenia numerowe oraz seria banknotu powtórzona dwa razy – na górze banknotu w kolorze czerwonym oraz na jego dole w kolorze czarnym, numer seryjny jest siedmiocyfrowy.

Banknot zawiera szereg zabezpieczeń przed fałszowaniem. Najbardziej znanym są wtopione wiórki z materiału, które pod wpływem promieniowania ultrafioletowego świecą różnymi kolorami. W promieniach UV świecą również inne elementy zabezpieczenia banknotu – nitka zabezpieczająca, która świeci na czerwono z wielokrotnym napisem NBP. Na niebiesko z kolei świecą fragmenty tła pod godłem oraz na brzegach banknotu. Banknot posiada znak wodny jest to stylizowana głowa orła w koronie oraz pod nim również stylizowane litery RP.