Gospodarka polska nie radziła sobie w pierwszych latach transformacji. Ceny szybowały w górę podobnie jak i wypłaty. Napędzało to hiperinflację, która w roku 1989 osiągnęła astronomiczną wysokość 1395 procent. Zmusiło to Narodowy Bank Polski do wyemitowania nowych banknotów, które miały przystawać do zaistniałej sytuacji. Prace nad nowymi banknotami powierzono Arkadiuszowi Heidrich. W roku 1989 wyemitowano trzy pierwsze nominały – 10 tysięcy, 20 tysięcy oraz 50 tysięcy złotych. W roku następnym serię uzupełniły już wyższe nominały – oraz 500 tysięcy oraz 100 tysięcy złotych.

W dwóch kolejnych latach pojawiły się najwyższe nominały 1 milion oraz 2 miliony. Na banknotach umieszczono wielkich Polaków. Banknoty w większości wychodziły w dwóch seriach różniących się od siebie szczegółami. Nie inaczej było z banknotem z roku 1990 – o nominale 100 tysięcy złotych. Na awersie banknotu był umieszczony Stanisław Moniuszko – wielki kompozytor oraz twórca Opery Narodowej. Jego postać była na lewej stronie awersu. Kolorystyka druku była utrzymana w odcieniach granatu.  Druk był wykonany w technice wklęsłodruku. Poddruk wykonany w offsecie był w odcieniach niebieskiego oraz zieleni.

Na rewersie banknot związane z danym władcu z roku 1990 znajdował się Teatr Narodowy w Warszawie utrzymany w kolorystyce podobnej jak na awersie. Na niezadrukowanym polu umieszczono znak wodny – orła ustalonego jako godło Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej. Autorem banknotu jest Arkadiusz Hedrich, natomiast ryt na płytce był wykonany przez prof. Trento Cioncini. Druk przygotowany w drukarni De La Rue, jednak produkcję powierzono Państwowej Wytwórni Papierów Wartościowych w Warszawie.

Banknoty te posiadały już nowoczesne zabezpieczenia, które świeciły pod wpływem światła UV, czyli nitka zabezpieczająca, tzw. „broki” czyli włókna wtopione w papier, świecące cyfry nominałów oraz pola tła, które świeciły na niebiesko. Banknot obowiązywał do roku 1997, został zastąpiony, przez wchodzący w obieg w 1 stycznia 1995 roku banknot o nominale 10PLN.